„Na chwałę Wszechmocnego Boga, który specjalną łaskawością obdarzył Dziewicę Maryję, ku czci Syna Jego, nieśmiertelnego Króla wieków oraz Zwycięzcy grzechu i śmierci, dla powiększenia chwały jego Błogosławionej Matki, ku niewypowiedzianej radości całego Kościoła powagą Pana Naszego Jezusa Chrystusa, Świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, oświadczamy i określamy jako dogmat prawdę przez Boga objawioną, że Niepokalana Bogarodzica zawsze Dziewica Maryja, po dopełnieniu życia ziemskiego z ciałem i duszą została wzięta do nieba…”.
Wybierając się na pielgrzymi szlak spotkamy w Ziemi Świętej kościół zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny w Jerozolimie. Dochodząc do owej bazyliki zazwyczaj pielgrzymi zastanawiają się, jak pogodzić ze sobą ów fakt, że również w Efezie, daleko od Jeruzalem jest tradycja, że właśnie tam czci się miejsce, gdzie Matka Boża zasnęła i została wzięta do nieba z duszą i ciałem. Tego dylematu nikt z nas nie rozwiąże, ale owa jakże poważa rozbieżność wskazuje nam na niespotykaną zgodność w inne kwestii. Oto od początku, w dwóch różnych miejscach na ziemi, bez środków komunikacji właściwych naszym czasom chrześcijanie wyznawali jedną i tę samą prawdę wiary, ogłoszoną uroczyście w XX wieku w dogmacie o wniebowzięciu Matki Bożej, ujętego w słowa, które rozpoczynają niniejsze rozważanie.
Co jednak mówi nam w przełożeniu na codzienny język wiary ta prawda, którą uczniowie Mistrza z Nazaretu wyznają od wieków? Przede wszystkim to, że Bóg nie zostawił ciała Maryi Panny w grobie, a ono nie zostało poddane zwykły procesom pośmiertnym, jakim podlegają nasze ciała. Bóg już na początku, gdy stworzył Maryję, zachował ją od wszelkiej zmazy pierworodnej, a gdy nadszedł czas, posłał do niej Archanioła Gabriela, aby zaprosił ją do przyjęcia Wcielonego Syna Bożego pod swoje serce. Zatem po swoim świętym życiu Maryja została również zaproszona do chwały nieba nie tylko z duszą, ale w pełni człowieczeństwa, z duszą i ciałem, które nie zaznało grzechu.
Jest ona zatem najdoskonalszym owocem rodzaju ludzkiego, jaki ziemia wydała. Owocem, który inspiruje nas i przynagla, aby nasze życie również wydawało owoce miłe Bogu, abyśmy we współpracy z Najwyższym pieli się na wyżyny świętości. Chociaż nasza osłabiona natura nie ułatwia nam zadania, to przecież sakramentalna obecność Jezusa regeneruje i umacnia nasze duchowe siły. Maryja natomiast patronuje nam z nieba i jak każda matka, krzątając się po domu w niebiosach wyczekuje nas, abyśmy i my byli w krainie szczęścia, gdzie ona już w pełni zażywa świętego odpoczynku.
Pomożesz nam zachęcać do kroczenia drogą świętości innych? Wejdź na stronę https://zrzutka.pl/yhdj73 i wesprzyj nas.
PIERWSZE CZYTANIE (Ap 11,19a;12,1.3-6a.10ab)
Niewiasta obleczona w słońce
Czytanie z Księgi Apokalipsy świętego Jana Apostoła.
Świątynia Boga w niebie się otwarła i Arka Jego Przymierza ukazała się w Jego świątyni. Potem ukazał się wielki znak na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.
Ukazał się też inny znak na niebie: Oto wielki Smok ognisty, ma siedem głów i dziesięć rogów, a na głowach siedem diademów. Ogon jego zmiata trzecią część gwiazd z nieba i rzucił je na ziemię. Smok stanął przed mającą urodzić Niewiastą, ażeby skoro tylko porodzi, pożreć jej Dziecko.
I porodziła Syna – mężczyznę, który będzie pasł wszystkie narody rózgą żelazną. Dziecko jej zostało porwane do Boga i do Jego tronu. Niewiasta zaś zbiegła na pustynię, gdzie ma miejsce przygotowane przez Boga.
I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: „Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca”.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 45,7.10-12.14-15)
Refren: Stoi Królowa po Twojej prawicy.
Tron Twój, Boże, trwa na wieki, *
berłem sprawiedliwym berło Twego królestwa.
Córki królewskie wychodzą na spotkanie z Tobą, *
królowa w złocie z Ofiru stoi po Twojej prawicy.
Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha, *
zapomnij o swym ludzie, o domu twego ojca.
Król pragnie twego piękna, *
on twoim panem, oddaj mu pokłon.
Córa królewska wchodzi pełna chwały, *
odziana w złotogłów.
W szacie wzorzystej prowadzą ją do króla, *
za nią prowadzą do ciebie dziewice, jej druhny.
DRUGIE CZYTANIE (1 Kor 15,20-26)
W Chrystusie wszyscy będą ożywieni
Czytanie z Pierwszego listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian.
Bracia:
Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli. Ponieważ bowiem przez człowieka przyszła śmierć, przez człowieka też dokona się zmartwychwstanie. I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni, lecz każdy według własnej kolejności. Chrystus jako pierwszy, potem ci, co należą do Chrystusa, w czasie Jego przyjścia. Wreszcie nastąpi koniec, gdy przekaże królowanie Bogu i Ojcu i gdy pokona wszelką Zwierzchność, Władzę i Moc.
Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy. Jako ostatni wróg, zostanie pokonana śmierć.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Maryja została wzięta do nieba,
radują się zastępy aniołów.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Łk 1,39-56)
Bóg wywyższa pokornych
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza.
W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.
Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała:
„Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.
Wtedy Maryja rzekła:
Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia.
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.
Święte jest imię Jego.
A Jego miłosierdzie na pokolenia i pokolenia
Nad tymi, którzy się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak obiecał naszym ojcom
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki.
Oto słowo Pańskie.