Któż z nas nie zna słynnego wersetu z Ewangelii, gdzie Jezus po mistrzowsku daje salomonową odpowiedź na pytanie o podatki płacone okupacyjnej władzy. „Cezarowi co cesarskie”, grzmią dziś wszyscy tzw. „postępowi” duchowni, dla których jakiekolwiek zarządzenie jakiejkolwiek władzy przedstawia świętość większą od Ewangelii. Kiedy jednak przyjrzymy się dokładnie dzisiejszej ewangelicznej scenie, szybko zrozumiemy, że sytuacja, w jakiej znalazł się Zbawiciel była zwyczajną pułapką, w jaką chcieli podchwycić w mowie przeciwnicy Mistrza z Nazaretu. Oto wysłali do Niego przedstawicieli dwóch wrogich sobie sił – uczniów faryzeuszów i zwolenników Heroda, czyli tak naprawdę kolaborantów, gotowych szybko donieść komu trzeba, gdyby Jezus powiedział choć jedno słowo kwestionujące władzę Rzymu. Cóż, podatki były, są i będą podstawą funkcjonowania instytucji i państw, które nie mają własnego źródła dochodu, ale bazują na zabieraniu części pieniędzy innym. Co jednak tak naprawdę wydarzyło się w scenie, jaką opisuje nam dziś Ewangelia?
Owa „ustawka” miała ni mniej ni więcej ale dać powód albo do aresztowania Jezusa, albo przynajmniej do zdyskredytowania Zbawiciela. Gdyby odpowiedział krótko, że Rzym to okupant, że nieprawnie pobiera podatki, od razu zostałby schwytany jako buntownik i rękami Rzymian faryzeusze pozbyli by się niewygodnego nauczyciela. Gdyby powiedział, owszem, płaćmy, bo przecież takie jest prawo, szybko zwolennicy faryzeuszy rozpowszechniliby tę opinię wśród ludu, który oczekiwał Mesjasza, licząc, że będzie wyzwolicielem od obcej dominacji Rzymu.
Pomysł wydawał się doskonały. Szach – mat, jak w grze, której wynik już został przesądzony. Jednak odpowiedź Mistrza zupełnie psuje szyki jego przeciwnikom z obu stron sporu politycznego. Przejrzawszy ich zamysły prosi o monetę podatkową i szybko konkluduje, że jest z wizerunkiem Cezara, a zatem należy do Cezara. Jednak wezwanie, aby oddać Bogu, co boskie, zupełnie zdaje się zaskakiwać uczestników tej prowokacji.
Przynajmniej faryzeusze i ich uczniowie winni przecież pamiętać, że człowiek został stworzony na obraz i podobieństwo Boga samego. Jest więc własnością Boga. Co więcej, ów spór polityczny pozostaje dla Jezusa na marginesie zbawczych wydarzeń, których uczestnikami i świadkami są współcześni Jezusowi. Jeszcze po zmarwtychwstaniu uczniowie będą pytać Jezusa o to, keidy przywrócone zostanie Królestwo Izraela, ale odpowiedź Zbawiciela będzie jednocześnie odmową udzielenia tej informacji i zwróceniem uwagi, że nie to jest przedmiotem misji, do jakiej pośle Pan swoich apostołów.
Cóż zatem rozumieć dziś pod tym zawołaniem, aby oddać Cezarowi co cesarskie, a Bogu co Boskie? Granice owego posłuszeństwa zawsze wyznaczała druga część tej sentencji. Kard. Wyszyński w swym słynnym „non possumus” odmawia podporządkowania procesu nominacji biskupich komunistycznej władzy, stwierdzając, że nie do przyjęcia jest fakt, gdy Cesarz zasiada na Ołtarzu. Najkrócej więc można by dziś skonkludować, że Kościół nie kwestionuje doczesnej władzy, choćby jej prawomocność była mocno dyskusyjna, ale strzec winien Tronu, który jest zarezerwowany dla Boga – ocalić za wszelką cenę przynajmniej ten skrawek swego serca, w którym czcić należy samego Boga. „Cezarowi co cesarskie” z pominięciem „Bogu co boskie”, to idolatria.
Zatem tej dzisiejszej niedzieli, gdy znów cały Internet będą rozpalały do czerwoności dyskusje o tym, czy „epidemia to ściema”, czy „maseczki i absencja na niedzielnej eucharystii to miłość bliźniego” pamiętajmy aby „zostawić umarłym grzebanie ich umarłych, a samemu skupić się na głoszeniu Królestwa Bożego”.
Czy wesprzesz nas w tych trudnych czasach, abyśmy mogli dalej głosić Królestwo Boże w świecie, gdzie wciąż trwa spór pomiędzy uczniami faryzeuszy a zwolennikami Heroda? Jeśli tak, wejdź na stronę https://zrzutka.pl/58pjyy
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 45, 1.4–6)
Król Cyrus narzędziem Boga
Czytanie z Księgi proroka Izajasza.
To mówi Pan o swym pomazańcu Cyrusie: „Ja mocno ująłem go za prawicę, aby ujarzmić przed nim narody i królom odpiąć broń z pasa, aby otworzyć przed nim podwoje, żeby się bramy nie zatrzasnęły.
Z powodu sługi mego, Jakuba, Izraela, mojego wybrańca, nazwałem cię twoim imieniem, pełnym zaszczytu, chociaż Mnie nie znałeś, Ja jestem Pan i nie ma innego. Poza Mną nie ma boga. Przypaszę ci broń, chociaż Mnie nie znałeś, aby wiedziano od wschodu słońca aż do zachodu, że beze Mnie nie ma niczego. Ja jestem Panem i nie ma innego”.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 96,1 i 3.4-5.7-8.9-10ac)
Refren: Pośród narodów głoście chwałę Pana.
Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
śpiewaj Panu ziemio cała.
Głoście Jego chwałę wśród +
wszystkich narodów, *
rozgłaszajcie cuda pośród wszystkich ludów.
Wielki jest Pan, godzien wszelkiej chwały, *
budzi trwogę najwyższą, większą niż inni bogowie.
Bo wszyscy bogowie pogan są tylko ułudą, *
Pan zaś stworzył niebiosa.
Oddajcie Panu, rodziny narodów, *
oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę.
Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu, *
przynieście dary i wejdźcie na Jego dziedzińce.
Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku. *
Zadrżyj ziemio cała przed Jego obliczem.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem, *
Będzie sprawiedliwie sądził ludy.
DRUGIE CZYTANIE (1 Tes 1,1–5b)
Paweł dziękuje Bogu za wiarę, nadzieję i miłość Tesaloniczan
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan.
Paweł, Sylwan i Tymoteusz do Kościoła Tesaloniczan w Bogu Ojcu i Panu Jezusie Chrystusie. Łaska wam i pokój.
Zawsze dziękujemy Bogu za was wszystkich, wspominając o was nieustannie w naszych modlitwach, pomni przed Bogiem i Ojcem naszym na Wasze dzieło wiary, na trud miłości i na wytrwałą nadzieję w Panu naszym, Jezusie Chrystusie. Wiemy, bracia przez Boga umiłowani, o wybraniu Waszym, bo nasze głoszenie Ewangelii wśród Was nie dokonało się przez samo tylko słowo, lecz przez moc i przez Ducha Świętego, z wielką siłą przekonania.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 22,21)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Oddajcie cezarowi to, co należy do cezara,
a Bogu to, co należy do Boga.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mt 22,15–21)
Oddajcie cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.
Faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by podchwycić Jezusa w mowie.
Posłali więc do Niego uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby Mu powiedzieli: „Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?”.
Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: „Czemu Mnie kusicie, obłudnicy? Pokażcie Mi monetę podatkową”. Przynieśli mu denara.
On ich zapytał: „Czyj jest ten obraz i napis?”.
Odpowiedzieli: „Cezara”.
Wówczas rzekł do nich: „Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga”.
Oto słowo Pańskie.