Lubimy tę przypowieść, zarówno duchowni jak i świeccy. Zwłaszcza, jeśli odnosimy ją do innych. Przecież z jednej strony oznacza ona niewielki podarek, z drugiej zaś złożenie na ofiarę wszystkiego, co owa kobieta miała na utrzymanie. Zatem kiedy to my jesteśmy darczyńcami wdowi grosz tłumaczymy sobie cytując stare polskie porzekadło, że „ziarnko do ziarnka a zbierze się miarka”. Kiedy jesteśmy obdarowywani, wolelibyśmy aby ów dar był raczej na miarę darczyńcy nie zaś jako skromny datek, który dopiero w sumie z innymi osiągnie znaczniejszą kwotę. Jeśli jednak chcemy spojrzeć na ową przypowieść w duchu iście Ewangelicznym, trzeba nam, abyśmy spojrzeli na nią w odniesieniu do Boga, Któremu należni jesteśmy dar życia i dar życia.
Każdy dar ma znaczenie przed Bogiem i sam Zbawiciel tego nigdzie nie kwestionuje. Jednak owa przypowieść zwraca naszą uwagę na kilka istotnych rzeczy. Po pierwsze, dlaczego składamy jakiekolwiek dary? Jaka jest nasza intencja, kiedy to my jesteśmy ofiarodawcami? Czy mój dar, jakikolwiek on by nie był – skromny czy hojny, lub jedno i drugie zarazem – jest darem z serca, poprzez który chcę np. wspomóc jakieś dzieło miłosierdzia, potrzebujące dziecko, napotkanego żebraka na ulicy, parafię, Fundację czy może własne dziecko? Czy może ofiarą złożoną w kulcie jednego z „najpopularniejszych świętych”, czyli „świętego spokoju”? „Niech mnie nie zaczepia, niech da mi spokój, niech nie mówi, nie mówią, nie komentują, że nic nie dałem…”. Brzmi znajomo? Niestety chyba tak i to dla wielu z nas.
Po drugie, ów dar jaki składamy, czy jest bezinteresownym darem, czy też próbą kupienia sobie opinii u ludzi, uznania w oczach obdarowanego, a może nawet określonej łaski u Boga? „Niech nie wie twoja lewa ręka, co czyni prawa…”. To też znamy i wiemy, jak trudno jest złożyć jakikolwiek dar, który pozostanie tylko między nami, obdarowanym a Bogiem.
Po trzecie wreszcie, świadomość, że różne są dary, nie tylko materialne i niekiedy właśnie dar modlitwy, który niekiedy tak łatwo obiecujemy, dar czasu, jaki możemy komuś poświęcić, dar rady, jakiej możemy udzielić są o wiele większe, niż pieniądz lub jakikolwiek dar materialny. Domagają się bowiem osobistej relacji z obdarowanym. Któryż rodzic nie wie, o ile łatwiej jest dać dziecku dodatkowe kieszonkowe, nową zabawkę, gadżet, cokolwiek – byle nie dodatkowy czas, zwłaszcza, gdy jesteśmy zmęczeni, spracowani, po całym dniu pełnym stresu i niepewności.
Jeśli w naszych relacjach międzyludzkich obdarowanie i przyjęcie daru jest tak niełatwym zadaniem, to cóż dopiero w naszej relacji względem Boga? Od Niego otrzymaliśmy wszystko i On jest Panem wszystkiego. Cóż zatem możemy Mu ofiarować. Co człowiek może dać w zamian za swoją duszę? Czym „przekupić” Pana Nieba i Ziemi, aby przychylił się do naszych próśb i wejrzał na nasze podarki? Tutaj dochodzimy wreszcie do sedna znaczenia naszej przypowieści. Boga niczym nie przekupimy i żaden dar, nie będzie wystarczający, aby odwdzięczyć Mu się za wszystko, co od Niego otrzymaliśmy. Tylko zawierzając Mu siebie, darując otrzymane od Niego życie, poświęcając Mu się bezgranicznie odpowiadamy na dar Jego miłości.
Czy gotów jestem na całkowite zawierzenie Bogu?
Pomożesz nam ewangelizować w Internecie? Dołącz do gron naszych darczyńców wchodząc na stronę: https://zrzutka.pl/yhdj73
PIERWSZE CZYTANIE
Ap 14, 1-3, 4b-5Czytanie z Apokalipsy Świętego Jana Apostoła
Ja, Jan, ujrzałem: A oto Baranek stojący na górze Syjon, a z Nim sto czterdzieści cztery tysiące, mające imię Jego i imię Jego Ojca wypisane na czołach. I usłyszałem głos z nieba, jakby głos mnogich wód i jakby głos wielkiego gromu. A głos, który usłyszałem, brzmiał tak, jak gdyby harfiarze uderzali w swe harfy.
I śpiewają jakby pieśń nową przed tronem i przed czterema Istotami żyjącymi, i przed Starcami: a nikt tej pieśni nie mógł się nauczyć prócz stu czterdziestu czterech tysięcy – wykupionych z ziemi.
Ci Barankowi towarzyszą, dokądkolwiek idzie; ci spośród ludzi zostali wykupieni na pierwociny dla Boga i dla Baranka, a w ustach ich kłamstwa nie znaleziono: są bez zarzutu.
PSALM RESPONSORYJNY
Ps 24 (23), 1b-2. 3-4b. 5-6 (R.: por. 6)Oto lud wierny, szukający Boga
Do Pana należy ziemia i wszystko, co ją napełnia, *
świat cały i jego mieszkańcy.
Albowiem On go na morzach osadził *
i utwierdził ponad rzekami.
Oto lud wierny, szukający Boga
Kto wstąpi na górę Pana, *
kto stanie w Jego świętym miejscu?
Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca, *
którego dusza nie lgnęła do marności.
Oto lud wierny, szukający Boga
On otrzyma błogosławieństwo od Pana *
i zapłatę od Boga, swego Zbawcy.
Oto pokolenie tych, którzy Go szukają, *
którzy szukają oblicza Boga Jakuba.
Oto lud wierny, szukający Boga
WERSET PRZED EWANGELIĄ (ALLELUJA)
Mt 24, 42a. 44Alleluja, alleluja, alleluja
Czuwajcie i bądźcie gotowi,
bo o godzinie, której się nie domyślacie,
Syn Człowieczy przyjdzie.
Alleluja, alleluja, alleluja
EWANGELIA
Łk 21, 1-4Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Gdy Jezus podniósł oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony. Zobaczył też, jak pewna uboga wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki, i rzekł: «Prawdziwie, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę Bogu z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie».