Pycha jest zarzewiem wielu grzechów. Potrafi wkraść się tam, gdzie wydawałoby się, że cnota nie pozostawia nawet szczeliny niedoskonałości. Zakrada się i odwraca naszą uwagę nawet w chwilach, kiedy cieszymy się trwaniem przy Jezusie i kroczeniem drogą Jego przykazań. Zakorzenia się w nas i sprawia, że butwieje nasze dobro, ziębnie serce i upada dzieło, które z Bożą pomocą budowaliśmy niejednokrotnie całym naszym życiem.
Spoglądając na otaczający nas świat, widząc butę i pychę tak wielu, zastanawiamy się nie raz, dlaczego Bóg nie wypowie takich samych słów, jakie zwiastuje nam dzisiejsze pierwsze czytanie z księgi proroka Izajasza. Czyż nie przydałoby się, aby zbutwiała pycha wielkich tego świata, aby zajaśniała pokora pięknem swego uniżenia i zachęciła wszystkich ludzi do stanięcia w prawdzie? Któż z nas nie marzył choć raz w życiu o tym, aby pycha złoczyńców i krzywdzicieli została ukarana? Jednak takie marzenia i takie wołanie nie zmienia nic w naszym życiu. Może to zmienić jedynie nasza osobista pokora i nasze uniżenie.
Nawet jeśli faktycznie doświadczamy opresji ze strony pysznych i butnych ludzi, mających większe czy mniejsze znaczenie w świecie, Bóg przemawia przede wszystkim do naszych serc. Stara się uczynić nas narzędziami do walki ze złem, przez wypowiedzenie wojny naszym osobistym grzechom, przez skłonienie nas do życia pokornego i poddanego woli Bożej. Zanim bowiem zbutwieje pycha otaczającego nas świata, musi ona do cna zbutwieć w naszych własnych sercach. Musi wyginąć z naszych relacji z innymi ludźmi i zrobić miejsce miłości Boga i bliźniego, jakiej wymaga od nas Zbawiciel.
SŁOWO BOŻE W PRAKTYCE
Pycha jest jak cień małego szkodliwego chwastu, który sprawia wrażenie dużego i potężnego, a sam w sobie jest małym szkodnikiem zajmującym miejsce i zagłuszającym inne, pożyteczne rośliny. Pokora jest natomiast niczym owo ziarnko gorczycy, jak zakwas, który zakwasza całe ciasto. Powoli i początkowo niepostrzeżenie, ale konsekwentnie, dzień po dniu sprawia, że wyrasta drzewo, zakwasza się całe ciasto i nasze życie wydaje plon, jakiego Bóg oczekuje od nas. Pycha nie ma nic w sobie, co dawałoby prawdziwą radość. Znika, jak cień, który przestaje istnieć, gdy niknie źródło światła. W przeciwieństwie do ziarnka gorczycy, które wyrasta na drzewo, a którego istnienie jest prawdziwe i niesie ochłodę oraz ukojenie.
PYTANIE DLA ODWAŻNYCH
Czy w moim sercu chwasty grzechów nie zagłuszają Bożego Słowa?
Pomożesz nam głosić Ewangelię w Internecie? Wejdź na stronę i wesprzyj nas: https://zrzutka.pl/yhdj73
PIERWSZE CZYTANIE
Jr 13, 1-11Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza
Tak powiedział mi Pan: «Idź i kup sobie lniany pas, i włóż go sobie na biodra, ale nie kładź go do wody!» I kupiłem pas zgodnie z rozkazem Pańskim, i włożyłem go sobie na biodra.
Po raz drugi otrzymałem polecenie Pańskie: «Weź pas, który kupiłeś, a który nosisz na biodrach, wstań i idź nad Eufrat, i schowaj go tam w rozpadlinie skały!» Poszedłem i ukryłem go nad Eufratem, jak mi rozkazał Pan.
Po upływie wielu dni rzekł do mnie Pan: «Wstań i idź nad Eufrat, i zabierz stamtąd pas, który ci kazałem ukryć». I poszedłem nad Eufrat, odszukałem i wyciągnąłem pas z miejsca, w którym go ukryłem, a oto pas zbutwiał i nie nadawał się do niczego.
I skierował Pan do mnie następujące słowo: «Tak mówi Pan: Tak oto zniszczę pychę Judy i bezgraniczną pychę Jerozolimy. Przewrotny ten naród odmawia posłuszeństwa moim słowom, postępując według swego zatwardziałego serca; ugania się za cudzymi bogami, by im służyć i oddawać cześć – niech więc się stanie jak ten pas, który nie nadaje się do niczego. Albowiem jak przylega pas do bioder mężczyzny, tak przygarnąłem do siebie cały dom Izraela i cały dom Judy – mówi Pan – by były moim narodem, moją sławą, moim zaszczytem i moją dumą. Ale oni Mnie nie słuchali».
PSALM RESPONSORYJNY
Pwt 32, 18-19. 20. 21 (R.: por. 18b)Wspomnij na Boga, który stworzył ciebie
Gardzisz Skałą, co ciebie zrodziła, *
zapominasz o Bogu, który dał ci życie.
Zobaczył to Pan i wzgardził, *
oburzony na własnych synów i córki.
Wspomnij na Boga, który stworzył ciebie
I rzekł: «Odwrócę od nich oblicze, *
zobaczę ich koniec.
Gdyż są narodem niestałym, *
dziećmi, w których nie ma wierności.
Wspomnij na Boga, który stworzył ciebie
Mnie do zazdrości pobudzili tym, co wcale nie jest bogiem, *
rozjątrzyli Mnie swymi czczymi bożkami;
i Ja ich do zazdrości pobudzę nie-ludem, *
rozjątrzę ich narodem pozbawionym rozsądku».
Wspomnij na Boga, który stworzył ciebie
WERSET PRZED EWANGELIĄ (ALLELUJA)
Jk 1, 18Alleluja, alleluja, alleluja
Ze swej woli zrodził nas Ojciec przez słowo prawdy,
byśmy byli jakby pierwocinami Jego stworzeń.
Alleluja, alleluja, alleluja
EWANGELIA
Mt 13, 31-35Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść:
«Królestwo niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał na swej roli. Jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, lecz gdy wyrośnie, większe jest od innych jarzyn i staje się drzewem, tak że ptaki podniebne przylatują i gnieżdżą się na jego gałęziach».
Powiedział im inną przypowieść: «Królestwo niebieskie podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż się wszystko zakwasiło».
To wszystko mówił Jezus tłumom w przypowieściach, a bez przypowieści nic im nie mówił. Tak miało się spełnić słowo Proroka: «Otworzę usta w przypowieściach, wypowiem rzeczy ukryte od założenia świata».
Oto słowo Pańskie