Dziś jesteśmy mądrzejsi o dwa tysiące lat. Wiemy już, że owo panowanie Jezusa nad Szabatem jest panowaniem Boga – Prawodawcy nad ustanowionym przez Niego samego prawem. Współcześni Jezusowi słuchając tych słów gorszyli się. Prawo Boże wszak miało być niezmienne. Każde jego naruszenie było godne potępienia. Zwłaszcza przykazanie zachowywania szabatu było niejako pieczęcią Bożą. Znakiem poszanowania dla całego Prawa. Czyż zatem nie mieli prawa oburzać się na Jezusa, że nie zwracał uwagi apostołom na wykroczenia przeciwko temu przykazaniu?
Jezus nie kwestionuje w najmniejszym stopniu przykazania, by dzień święty święcić. Nie do końca usprawiedliwia też głodem uczniów tego, co zrobili. Dziś w ogóle nazwalibyśmy tamtą postawę faryzeuszy jakimś fanatyzmem, nieprawdopodobnym skrupulanctwem, szaleństwem itd. Cóż oni takiego zrobili? Zerwali kilka kłosów i zjedli ziarno z nich. Ot całe złamanie szabatu. Jednak nie o ten czyn w rzeczywistości tu chodzi.
My nauczyliśmy się już dawno jak omijać nakaz świętowania Dnia Pańskiego. Nawet przykazanie kościelne precyzuje dziś, że mamy powstrzymać się od prac niekoniecznych. A co jest niekonieczne? Przecież praca przy odśnieżaniu jest konieczna. Pogotowie, straż muszą wyjechać nawet w dzień święty. Nikt z tym dziś nie dyskutuje. Ale nam to nie wystarcza. Domagamy się otwartych sklepów w dni świąteczne coraz dłuższych godzin pracy punktów usługowych. Zdetronizowaliśmy Boga a wraz z Nim bliźniego uznaliśmy za naszego sługę, który za pieniądze zrobi wszystko. Co więcej, ma być dyspozycyjny 24h na dobę. Kiedy zaś przyjdzie do rachunku sumienia wytłumaczymy sobie wszystko koniecznością a nawet tymi słowami Pana, w których napomina, że szabat jest dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu.
Tykle, że aby szabat był dla człowieka, aby nasz dzień święty służył nam samym, musimy na jego początku oddać cześć Bogu. Przypomnieć sobie, dzięki Komu mamy wszystko, co mamy, Kto podtrzymuje nas w istnieniu i czyja chwała winna wzrastać. Jeśli nie znajdujemy czasu dla Boga w nasz dzień święty, jakże będziemy pamiętać, że jesteśmy dziećmi Jednego Ojca, Który jest w niebie? Jeśli nie uszanujemy bliźniego i nie zrozumiemy, że on też powinien mieć czas dla Boga, dla bliźnich i dla siebie, jaki będzie nasz dzień święty?
Szabat dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu? Owszem, ale nie zmienia to tego że Bóg prawodawca nie ustanowił tego przykazania, abyśmy go unikali i uznali za niebyłe. Ustanowił je po to, aby służyło nam i innym a przede wszystkim abyśmy pamiętali, Kto sześć dni stwarzał świat a siódmego odpoczywał. Nie zapomnijmy, że wyjątek potwierdza reguły a nie je unicestwia.
Pomożesz nam przypominać i głosić Prawdę Ewangelii? Możesz wesprzeć nas na stronie: https://zrzutka.pl/yhdj73
PIERWSZE CZYTANIE (Hbr 6,10-20)
Motywy naszej nadziei
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Bracia:
Nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapomniał o czynie waszym i miłości, którą okazaliście dla imienia Jego, gdyście usługiwali świętym i jeszcze usługujecie. Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca, abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic.
Albowiem gdy Bóg Abrahamowi uczynił obietnicę nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, przysiągł na samego siebie, mówiąc: „Zaiste, hojnie cię pobłogosławię i ponad miarę rozmnożę”. A ponieważ tak cierpliwie oczekiwał, otrzymał to, co było obiecane. Ludzie przysięgają na kogoś wyższego, a przysięga dla stwierdzenia prawdy jest zakończeniem każdego sporu między nimi.
Dlatego Bóg pragnąc okazać ponad wszelką miarę dziedzicom obietnicy niezmienność swego postanowienia, wzmocnił je przysięgą, abyśmy przez dwie rzeczy niezmienne, co do których niemożliwe jest, by skłamał Bóg, mieli trwałą pociechę, my, którzyśmy się uciekli do uchwycenia zaofiarowanej nadziei. Trzymajmy się jej jako bezpiecznej i silnej kotwicy duszy, kotwicy, która przenika poza zasłonę, gdzie Jezus poprzednik wszedł za nas, stawszy się arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 111,1-2.4-5.9 i 10c)
Refren: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu.
Z całego serca będę chwalił Pana *
w radzie sprawiedliwych i na zgromadzeniu.
Wielkie są dzieła Pana, *
zgłębiać je mają wszyscy, którzy je miłują.
Sprawił, że trwa pamięć Jego cudów, *
Pan miłosierny i łaskawy.
Dał pokarm bogobojnym, *
pamiętać będzie wiecznie o swoim przymierzu.
Zesłał odkupienie swojemu ludowi, *
na wieki ustanowił swoje przymierze,
imię Jego jest święte i wzbudza trwogę. *
A Jego sprawiedliwość będzie trwać na wieki.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ef 1,17-18)
Aklamcja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Niech Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa
przeniknie nasze serca swoim światłem,
abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania.
Aklamcja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 2,23-28)
Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu
Słowa Ewangelii według świętego Marka.
Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: „Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?”.
On im odpowiedział: „Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom”.I dodał: „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu”.
Oto słowo Pańskie.